نکات مهم مربوط به آبیاری در زراعت ارگانیک

آب در کشاورزی ارگانیک

آب و آبیاری در کشاورزی ارگانیک، مورد مصرف زیاد قرار نمی گیرد، زیرا آنها می دانند که مصرف این ماده حیاتی می تواند موجب موفقیت پرورش گیاهان و حیوانات اهلی شود.

کشاورزان ارگانیک به آب نه فقط به عنوان یک نهاده در سیکل کشاورزی، با احترام برخورد می کنند، بلکه به عنوان یک منبع حیاتی برای ادامه زندگی بر روی کره زمین که باید از طریق مدیریت دقیق مورد محافظت و بهبود قرار گیرد، نگاه می کنند.

در حالی که استفاده از آب نمی تواند در همه جا تحت مقررات قرار گیرد، شیوه های ارگانیک در موارد زیر مشارکت موثری دارند: حفظ منابع آب ، نگهداری کیفیت بالای منابع آب

حفاظت

کشاورزان ارگانیک در حالی که اقداماتی را برای کاهش رواناب ها به عمل می آورند، تلاش می کنند تا منابع آب های طبیعی، مانند جویبارها و تالاب ها را حفظ کنند. کشاورزی ارگانیک از طرق ذیل به حفظ منابع آب کمک می کند:

-ساختمان خاک را بهبود می دهد و ظرفیت نگهداری آب را از طریق اقداماتی مانند تناوب زراعی چند ساله، انتخاب گیاهان مناسب و کاربرد کود ارگانیک، افزایش می دهد.

-گیاهان پوششی و حفاظتی، چمنزارها و پوشش گیاهی طبیعی، فرسایش خاک را کاهش می دهد.

کشاورزان ارگانیک دریافته اند که کاهش رواناب و بهبود کیفیت کلی خاک از طریق این شیوه ها، به کاهش نیاز به آبیاری مزرعه در مناطق خشک، کمک می کند.

در مناطقی که شوری یک مشکل بالقوه است، حفظ درختان بیشتر و پوشش گیاهان با ریشه های عمیق تر، به نگهداری سطح آب در سطوح پایین تر و جلوگیری از آوردن نمک به سطح خاک، جلوگیری می کند.

کیفیت

سیستم های کشاورزی ارگانیک به نگهداری و حتی بهبود کیفیت آب به وسیله کاهش مقدار مواد شیمیایی مورد استفاده در کشاورزی کمک می کند که تدریجا راه خود را به دریاچه ها، رودخانه ها، جویبارها و دیگر منابع آب، باز می کنند.

کشاورزی ارگانیک، کودهای شیمیایی و آفت کش های دارای ترکیبات شیمیایی و همچنین پرورش تقویت کننده ها و آنتی بیوتیک ها برای حیوانات اهلی را منع می کند، بنابراین، ریسک وجود این مواد را در آب دریاچه ها، رودخانه ها، جویبارها و دیگر مجاری آب، خطر انباشتگی ورودی های آب را که موجب رشد خزه می شود و سبب کمبود مواد مغذی در این آب ها می گردد، کاهش حجم اکسیژن و تهدید سلامتی گیاهان و جانوران آبزی را کاهش می دهد.

مدیریت تلفیقی آب و خاک

آبیاری را باید به گونه ای انجام داد که از اتلاف آب، فرسایش خاک و آبشویی مواد غذایی جلوگیری شود.

– آبیاری را فقط زمانی که لازم است باید انجام داد و فقط به مقدار نیاز گیاه آبیاری کرد. برای این کار می توان مزرعه را به چند قسمت تقسیم کرده و هر قسمت را جداگانه آبیاری نمود.

– اجتناب از آبیاری اضافی تا از آبشویی مواد غذایی به خارج از منطقه ریشه جلوگیری شود.

– هموار و صاف کردن سطح مزرعه.

– سیمانی کردن جداره کانال های آبرسانی را تا از نشت آب و اتلاف مواد غذایی جلوگیری شود.

– ذخیره سازی آب به وسیله ساختن کانال و آب انبار برای استفاده در آینده.

– با شخم زدن در امتداد خط تراز و استفاده از کاه و کلش به همراه سله شکنی می توان تبخیر از سطح خاک را کاهش داده و آب را در داخل خاک ذخیره کرد.

مدیریت آبیاری

کمبود آب برای کشاورزی در کشورهای گرمسیری یک پدیده معمول می باشد. در بعضی مناطق پرورش محصولات بدون آبیاری تقریبا غیر ممکن است، حتی در مناطقی با مقدار قابل توجهی بارندگی در فصل باران محصولات ممکن است با کمبود آب در طول دوره خشک مواجه شوند.

اهداف کشاورزی ارگانیک استفاده بهینه از منابع کشاورزی و حفظ منابع طبیعی می باشد. نگهداری آب، بهره بردای از آب و ذخیره کردن آب موضوعات مهمی در کشاورزی ارگانیک می باشد.

در کشاورزی مرسوم اولین ایده ای که بر کمبود آب غلبه می کند، نصب وسایل و امکانات آبیاری است. کشاورزان ارگانیک می دانند که مهم ترین نکته حفظ و نفوذ آب در خاک است.

توانایی خاک برای جذب و ذخیره کردن آب تا مقدار زیادی به ترکیب خاک و محتویات مواد آلی بستگی دارد. مواد آلی خاک مانند یک انبار آب ذخیره عمل می کند (مانند اسفنج).

خاک های غنی از گل رس تا سه برابر بیشتر آب را نسبت به خاک شنی ذخیره می کنند. به منظور افزایش محتوای مواد ارگانیک استفاده از خاکبرگ، لاشبرگ، یا کود سبز ارگانیک می تواند مفید باشد.

سطح نازکی از لاشبرگ می تواند تبخیر آب را از خاک به مقدار قابل توجهی کاهش دهد و باعث حفظ خاک اب در برابر تابش مستقیم نور گردد و از گرم شدن بیش از حد خاک ممانعت کند.

شخم زدن در عمق کمی از سطح بالای خاک می تواند به کاهش تبخیر آب از لایه های زیرین خاک کمک کند.

بهره برداری آب

در طول بارندگی های شدید تنها قسمت کمی از آب به داخل خاک نفوذ می کند. مقدار قابل توجهی از آب باران جریان پیدا می کند و از سطح خاک دور می شود. بنابراین آب برای محصول باقی نمی ماند.

برای بالا بردن سطح نفوذپذیری باید به حفظ ساختار مناسب خاک توجه کرد که شامل ایجاد چاله و تونل های زیادی که کرم های خاکی ایجاد می کنند، می باشد. استفاده از گیاهان پوششی و کود سبز برای ایجاد یک چنین ساختار خاک مطلوب، مناسب می باشد.

علاوه بر این، آنها به کند شدن جریان آب کمک می کنند که از این طریق زمان بیشتری برای نفوذ آب در خاک وجود دارد. بر روی شیب ها، نفوذ آب باران در خاک می تواند از طریق ایجاد جوی ها افزایش یابد.

به عنوان مثال استفاده از خاکریز نیم دایره ای در اطراف درخت اثر مشابهی دارد. آنها آبی که در شیب ها جریان دارد را جمع آوری کرده و به نفوذ آن در نزدیکی محلی که ریشه درخت در آنجا قرار دارد کمک می کنند.

بر روی مزارع سطحی ایجاد حفره هایی نزدیک گیاهان می تواند مفید واقع شود. اثر این تله های آبی را با افزودن مقداری کود می توان افزایش داد.

زمان زیادی برای ذخیره کردن آب باران برای آبیاری وجود دارد، اما کار طاقت فرسا و هزینه بری است. از ذخیره آب در استخرها می توان برای پرورش ماهی نیز استفاده کرد؛ اما احتمالا آب این استخرها از طریق نفوذ و تبخیر کم می شود.

ساختمان تانک های آبی از کم شدن آب جلوگیری می کند، اما نیاز به مواد ساختمانی مناسب دارد. تصمیم گیری در مواردی که آیا زیرساخت هایی برای ذخیره آب ایجاد کنیم یا نه بستگی به غلبه کردن مزیت های آن بر هزینه های ساخت آن دارد که شامل از دست دادن زمین های زراعی می باشد.

انتخاب محصول

عوامل اساسی که تعیین کننده لزوم آبیاری هستند شامل انتخاب محصول و یک سیستم مناسب می باشد. واضح است که همه گیاهان و حتی همه گونه های یک گیاه مشابه نیز به مقدار آب یکسانی نیاز ندارند.

همچنین همه آنها نیازمند این نیستند که در طول یک دوره مشابه آبیاری شوند. بعضی از گیاهان در دوره های خشکسالی خیلی مقاومند در حالی که بعضی دیگر با آسیب پذیری بیشتری همراه می باشند.

ریشه های عمیق محصولات می توانند آب را از لایه های عمیق تر زمین جذب کنند. در نتیجه در دوره های خشکسالی حساسیت کمتری نشان می دهند. با استفاده از وسایل آبیاری امروزه بسیاری از محصولات را می توان خارج از مناطق آب و هوای کشاورزی پرورش داد.

این کار نه تنها اثرات منفی ندارد بلکه مزیت هایی نیز دارد و آن اینکه زمین هایی که بدون آب بودند با استفاده از وسایل آبیاری قابل کشت شدند و محصولات حساس را می توانند به زمین هایی با آفات و بیماری های کمتر انتقال دهند.

امروزه به کمک آبیاری بیشتر محصولات می توانند در خارج از مناطق اقلیم کشاورزی خود رشد کنند. با این روش زمین هایی که بدون آبیاری قادر به کشت نیستند زیر کشت می روند و حتی گیاهان حساس در این مناطق با حداقل فشار آفت و بیماریها سازگار می شوند.

اثرات آبیاری

آب یک منبع با ارزش و کمیاب برای تولیدات کشاورزی است و از آنجایی که هدف کشاورزی ارگانیک حفاظت و استفاده پایدار از منابع طبیعی است، بهینه ترین روش ها برای استفاده از آب ، مسئله مهمی در این حیطه است.

در حالی که استفاده از آبیاری باعث بهبود زندگی و افزایش درامد کشاورزان می شود اما اثرات منفی بالقوه ای در کشاورزی تحت سیستم آبیاری وجود دارد که در زیر به برخی از آنها اشاره شده است:

– آبیاری زیاد در مناطق خشک و یا نیمه خشک باعث شوری خاک می شود که بدترین حالت آن تبدیل شدن خاک به خاک نامناسب برای کشاورزی است.

– آبیاری شدید بیش از حد باعث آبشویی مواد غذایی خاک و فرسایش آن می گردد.

– آبیاری به صورت بارانی یا غرقابی باعث صدمه به خاک سطحی می شود. بافت نرم خاک تخریب می شود و ذرات خاک به یکدیگر می چسبند و در نتیجه باعث ایجاد کلوخه های سفت می گردند.

این امر به نوبه خود باعث کاهش میزان تهویه خاک و آسیب به ارگانیسم های خاک می شود.

– آبیاری نامناسب باعث ایجاد تنش در محصولات شده و آنها را به بیماری ها و آفات حساس می کند.

– اغلب محصولات مناطق خشک به غرقابی شدن حساس هستند حتی اگر زمان آن کوتاه باشد.

– آبیاری در طول ساعت گرم روز باعث ایجاد شوک در گیاهان می شود.

– سیمانی نبودن جدار کانال های آبرسانی، باعث جذب آن توسط خاک بخش های غیر کشت و هدر رفتن آن می شود.

– زمانی که مقدار آب جذب شده از یک دریاچه یا رودخانه بیش از حد باشد، دوباره پرسازی با کاهش منابع آبی همراه است که اثراتی را بر روی اکوسیستم می گذارد.

سیستم های آبیاری ذخیره های آب

سیستم های آبیاری با بازدهی بالاتر یا پایین تر و با اثرات کم و بیش منفی وجود دارند. اگر آبیاری لازم باشد کشاورزان ارگانیک باید به دقت سیستمی را از که از منابع آبی بیش از حد بهره برداری نکند، به خاک صدمه نزند و یا اثر می سلامت گیاه نداشته باشد.

یک انتخاب مناسب استفاده از سیستم آبیاری قطره ای است. از یک تانک مرکزی آب از طریق لوله های نازک منفذدار مستقیما به محصولات پاشیده می شود.

در این روش آب به طور مستمر ولی با یک جریان کم همراه است که باعث می شود زمان کافی برای نفوذ آب در مناطقی که ریشه گیاه در آنجا وجود دارد، ایجاد شود. در این روش مقدار خیلی ناچیزی از آب هدر می رود. ایجاد سیستم های آبیاری قطره ای بسیار پر هزینه است.

به هر حال بعضی از کشاورزان سیستم های آبیاری قطره ای ارزانتری را از مواد موجود منطقه ای می سازند، اگر سیستم آبیاری که یک کشاورز انتخاب می کند با ارزیابی بهبود ساختار خاک و حفظ آب در خاک همراه باشد به بازدهی بالایی دست خواهد یافت.

سیستم آبیاری قطره ای

سیستم های آبیاری با بازده بالا و پایین و همچنین اثرات کم و بیش منفی وجود دارد. در مواردی که آبیاری لازم است، کشاورزان ارگانیک باید یک سیستم مناسب را انتخاب کنند که باعث سوء استفاده از منابع آبی و صدمه به خاک نشود و اثر منفی بر سلامت گیاهان نداشته باشد.

یکی از روش های پیشنهادی، سیستم آبیاری قطره ای است. آب مستقیما از تانکرمرکزی به طور مستقیم به لوله های نازک منفذدار منتقل شده و از آنجا تک گیاهان توزیع می شود.

این کار به طور متناوب انجام می گیرد اما سرعت جریان آب بسیار آرام بوده، بنابراین زمان کافی برای نفوذ آب در منطقه ریشه محصول وجود دارد.

در این روش آب سیری هدر می رود همچنین اثر منفی بر خاک ندارد. از آنجایی که تاسیس سیستم آبیاری قطره ای بسیار گران است، بعضی از کشاورزان با استفاده از مواد محلی سیستم آبیاری قطره ای با قیمت کمتری ایجاد کرده اند.

در کل سیستم آبیاری انتخابی کشاورزان باید بازده بالا همراه با بهبود بافت خاک و نگهداری آب در خاک را به همراه داشته باشد.

برداشت آب در کشاورزی ارگانیک

نخستین ایده در کشاورزی رایج غلبه بر کمبود آب به وسیله احداث لوازم آبیاری است ولی کشاورزان ارگانیک می دانند که در درجه اول بازگرداندن آب و نفوذ پذیری آب در خاک مهم است و لذا توجه به نکات زیر ضروری است:

-اهمیت استفاده پایدار از آب به عنوان یک منبع کمیاب و باارزش

– احتیاج به نگهداری رطوبت در خاک

– تصحیح روش های برداشت و ذخیره آب

– درک پتانسیل و اهمیت آبیاری در کشاورزی ارگانیک

چگونگی حفظ آب درون خاک در کشاورزی ارگانیک

در طول دوره خشکی، بعضی از خاک ها بیشتر و برخی کمتر در موقعیتی هستند که آب مورد نیاز محصولات را تامین کنند.

قابلیت خاک در نگهداری آب به ترکیب خاک و همچنین وجود مواد ارگانیک در خاک وابستگی شدیدی دارد. خاک هایی که غنی از رس هستند می توانند تا ۳ برابر ظرفیت خود آب را ذخیره کنند که البته نسبت به خاک های شنی بیشتر است.

مواد ارگانیک خاک به عنوان منبعی برای ذخیره آب همانند یک اسفنج عمل می کنند، بنابراین خاک های غنی از مواد ارگانیک رطوبت خود را در مدت زمان طولانی تری حفظ می کنند؛ و به منظور افزایش مواد ارگانیک استفاده از کودهای ارگانیک کمپوست، مالج و کود سبز لازم است.

یک لایه نازک مالچ به طور چشمگیری باعث کاهش تبخیر از سطح خاک می شود این لایه خاک را از اشعه مستقیم آفتاب حفظ کرده همچنین از گرم شدن زیادی خاک جلوگیری می کند.

ایجاد شکاف های نازک در سطح خاک خشک به کاهش خشکی آب در لایه های زیرین کمک می کند. نکته قابل توجه این است که معمولا کود سبز یا محصولات پوششی همیشه راه مناسبی برای کاهش تبخیر از سطح خاک نیستند.

با وجودیکه پوشش گیاهی باعث ایجاد سایه و همچنین کاهش نور مستقیم خورشید به سطح خاک می شود، اما آب را از سطح برگهایشان همانند سطح خاک و حتی بیشتر از آن تبخیر می کنند.

همچنین هنگامی که رطوبت خاک کاهش می یابد گیاهان برای دستیابی به آب با محصول اصلی رقابت می کنند؛ بنابراین باید آنها را کند و به صورت مالچ از آنها استفاده کرد.

افزایش نفوذپذیری آب

در هنگام بارندگی های شدید فقط میزان کمی از آب به داخل خاک نفوذ می کند و بقیه قسمت های آن به صورت روانآب از بین می رود، در نتیجه از دسترس محصول خارج می شود.

به منظور دستیابی هر چه بیشتر خاک به آب باران نیاز به نفوذپذیری آب باران الزامی می باشد. بهترین راه به منظور دست یابی به نفوذپذیری بهتر آب حفظ خاک سطحی به صورت بافت مناسب خاک که شامل خلل و فرج زیادی که توسط کرم خاکی ایجاد می شود، می باشد.

کاربرد مالچ و گیاهان پوششی برای ایجاد بافت مطلوب خاک سطحی مناسب هستند. آنها به کاهش سرعت جریان آب کمک کرده و در نتیجه زمان بیشتری به نفوذ آب اختصاص می یابد.

در سراشیبی ها نفوذ آب باران می تواند به وسیله حفر شیارها به موازات خطوط هم تراز افزایش یابد. روانآب در داخل شیارها به دام می افتد و عمل نفوذ آب به داخل خاک به آرامی انجام می گیرد.

برای مثال پشته های نیمه گرد در اطراف محصولات درختی اثر مشابهی دارند. آنها آب های جاری را جمع آوری نموده و سپس آن را به سراشیبی هدایت و آب به داخل منطقه ریشه محصولات افزایش می یابد. در مزارع مسطح از پوسته گیاهان می توان استفاده کرد.

تخریب هنگام روان آب

در نواحی با بارندگی سنگین باید توجه داشت که روان آب به شکل گیری خندق (آبراهه) شدیدی منجر خواهد شد و در نتیجه تخریب ساختارهای هم تراز را در سراشیبی ها به همراه خواهد داشت.

ذخیره آب

شاید بتوان آب اضافی فصول بارانی را برای فصول خشک ذخیره کرد. راه های ای برای ذخیره سازی آب باران جهت آبیاری وجود دارد که اغلب نیاز به هزینه و کارگر زیادی دارند.

لذا برای تصمیم گیری در امر ساختن و یا نساختن لوازم ذخیره آب باید به این مساله توجه داشت که فواید آن بیشتر از هزینه های ساخت باشد. از جمله این روش ها می توان به ذخیره آب در حوضچه ها اشاره نمود.

البته در این روش آب از طریق نشست و یا تبخیر به هدر می رود. ساخت تانکرهای آب می تواند از فرایند تبخیر و نشست آب جلوگیری کند اما این نیز به لوازم مناسب احتیاج دارد. ایجاد آب انبار نیز روشی برای ذخیره آب و استفاده از آن در زمان مناسب است.

کاربرد سوپر جاذب ها در کشاورزی

رزین های سوپرجاذب (سوپر آب) مواد اصلاح کننده جدیدی هستند که به تازگی کاربرد وسیعی پیدا کرده اند. این هیدروژل ها، پلیمرهایی به شدت آب دوست هستند که ضمن برخورداری از سرعت و ظرفیت زیاد جذب آب، مانند آب انبارهای مینیاتوری عمل کرده و در موقع نیاز ریشه، به راحتی آب و مواد غذایی محلول در آب را در اختیار ریشه گیاه قرار میدهند.

مقدار آبی که در خاک ذخیره می شود به ظرفیت نگهداری رطوبت خاک نیز بستگی دارد. پلیمرهای سوپرجاذب ضمن بالا بردن ظرفیت نگهداری آب در خاک های سبک می توانند مشکل نفوذناپذیری خاک های سنگین، شست و شوی سریع کودها والودگی آب های زیرزمینی را نیز برطرف می سازد.

این سوپر جاذب ها از آنجا که با جذب سریع آب به میزان صدها برابر وزن خود به ژلی با دوام زیاد تبدیل می شوند، در کشاورزی و باغبانی، جنگل کاری، فضای سبز و نیز در تثبیت بیولوژیکی شن های روان، کنترل فرسایش خاک و کویرزدایی به کار می برند و از جایگاه ویژه ای در دنیا برخوردار شده اند.

با اینکه سوپر جاذب، تحت فشار نیز قادر به نگهداری آب جذب کرده خود است، به محض نیاز ریشه، آب را به سهولت در اختیار آن قرار می دهد. سوپر جاذب با جذب سریع آب و حفظ آن، بازده جذب آب ناشی از بارندگی های پراکنده را بالا برده و در صورت آبیاری خاک، فواصل آبیاری را نیز افزایش می دهند.

مقدار این افزایش به شرایط فیزیکی خاک، آب و هوای منطقه و میزان مصرف سوپرجاذب در خاک، بستگی دارد.

استفاده از سوپر جاذب در کاشت نشاء و نهال، تنش های رطوبتی را از بین برده و به سازگاری گیاهان کاشته شده با محیط کمک می نماید.

با توجه به اسیدیته نسبتا خنثی سوپرجاذب که بین ۶ تا ۷ است، اثر سوء بر خاک نداشته و هیچگونه سمیتی نیز ندارد. این سوپر جاذب ها پس از ۳ تا ۵ سال، بسته به نوع آن و ترکیب خاک، توسط میکروارگانیسم ها تخریب می شوند و لذا آلودگی زیست محیطی ایجاد نمی کنند.

علاوه بر نگهداری آب، سوپرجاذب به علت تغییر حجم مداوم (انبساط به هنگام تورم و انقباض به هنگام از دست دادن آب) میزان هوا را در خاک افزایش می دهد. از مزایای سوپرجاذب می توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱- استفاده بهینه از آب (تا ۵۰ درصد صرفه جویی در مصرف آب کشاورزی)

۲- استفاده بهینه از کود و سموم شیمیایی و پیشگیری از آلودگی آب های زیرزمینی

٣- جلوگیری از تنشهای ناشی از نوسانات رطوبتی

۴- امکان کشت در مناطق بیابانی و کمک به بیابان زدایی و تثبیت شن های روان

۵- امکان کشت در سطوح شیب دار

۶ – پرورش و انتقال نهال با تلفات کم

۷ بسترهای کشت قارچ، هیدروپونیک. بسیاری موارد دیگر

مدیریت آبیاری

سوپر جاذب ها با توجه به قدرت جذب بالایی که دارند پس ازآبیاری با بارندگی ها، آب را جذب کرده و به تدریج بر حسب نیاز ریشه در اختیار گیاه قرار می دهند و با این کار دوره آبیاری را بین ۲۰ تا ۵۰٪ کاهش می دهد.

فشردگی خاک

یکی از مشکلات مهم در کشاورزی فشردگی خاک می باشد که می تواند سبب کاهش شدید محصول گردد که برای حل این مشکل باید هزینه های سنگینی را تحمل شد.

در صورتی که استفاده از سوپر جاذب ها با توجه به انبساط و انقباضی که در اثر جذب و دفع آب دست می آورند سبب جلوگیری از فشردگی خاک می شوند.

کمبود مواد غذایی

یکی از عمده مشکلات بخش کشاورزی تغذیه گیاهان می باشد. با توجه به اینکه هزینه های خرید و حمل و نقل کردها و همچنین هزینه های کارگری گزاف می باشد و سوپرجاذب ها توانایی جذب عناصر غذایی را داشته و به تدریج در اختیار گیاه قرار می دهند.

این ویژگی علاوه بر صرفه جویی در مصرف کود و در نتیجه کاهش هزینه ها سبب شده کود در منطقه موثر ریشه قرار گیرد و باعث افزایش راندمان محصول گردد و به علاوه از شسشته شدن کودهای شیمیایی و آلودگی آب های زیرزمینی نیز جلوگیری می کند.

تبخیر و روان آب

سوپرجاذب ها با جذب سریع آب سبب کاهش تبخیر آن شده و همچنین با توجه به افزایش نفوذپذیری خاک از ایجاد روان آب ها به شکل موثری می کاهد.

شیب تند

از مشکلات زمین هایی که شیب تند دارند این است که قادر به نگهداری خودشان نمی باشند و در نتیجه کشت و کار در آن مشکل می شود در حالی که استفاده از سوپر جاذب ها با توجه به نگهداری آب در منطقه موثر ریشه باعث شده تا بتوان حتی در زمین های شیب دار نیز اقدام به کشت گیاهان نمود.

فرسایش

فرسایش بادی و آبی سالانه میلیون ها تن خاک حاصلخیز را از مزارع ایران جابجا کرده و خسارت شدید را بر اقتصاد کشاورزی کشور وارد می کند در حالی که استفاده از سوپر جاذب ها با توجه به داشتن رطوبت دائمی از فرسایش بادی جلوگیری کرده و با افزایش نفوذپذیری خاک نسبت به آب از ایجاد روان آب ها و فرسایش آبی نیز جلوگیری به عمل می آورد.

افزایش بازدهی

سوپرجاذب ها با قابلیت نگهداری رطوبت و مواد غذایی در منطقه موثر ریشه سبب افزایش محصول بین ۱۷٪ تا ۵۵% می شوند.

افزایش هزینه ها

سوپرجاذب ها به جهت افزایش بازدهی و کیفیت محصولات تولیدی و همچنین کاهش هزینه های آبیاری، جلوگیری از فرسایش، جلوگیری از فشردگی خاک و … سبب افزایش بازده اقتصادی می گردد.